Ulga Termomodernizacyjna przy fotowoltaice. Jak ją rozliczyć?
Własna mikroelektrownia słoneczna wcale nie musi kosztować dużo. Podczas wizyt u klientów nasi handlowcy często spotykają się z pytaniami: „Ile mogę odliczyć od podatku?” lub „Ile ulgi mi przysługuje?”. Warto więc wiedzieć z jakich ulg i dofinansowań skorzystać, by nasza inwestycja mogła nieco mniej uszczuplić kieszeń.
Podpowiadamy.
Termin „Ulga Termomodernizacyjna”, czyli ulga podatkowa na termomodernizację pojawił się w systemie prawa podatkowego za sprawą nowelizacji ustawy z dn. 9 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym dla osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2246).
W świetle przepisów art. 26. Ust. O podatku dochodowym od osób fizycznych – ulgę ma prawo odliczyć każdy podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Wydatki odlicza się od podstawy obliczenia podatku, poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi związane z realizacją termomodernizacyjną w budynku, które zostaną zakończone w okresie 3 kolejnych lat licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.
To swego rodzaju zachęta do zmian praktycznych jednorodzinnych budynków mieszkalnych. Ulga weszła w życie 1 stycznia 2019 roku.
Szeroko rozumiane pojęcia według języka ustawodawcy.
Ustawodawca często posługuje się dwoma podstawowymi pojęciami.
Są nimi: „Budynek mieszkalny jednorodzinny” oraz „Przedsięwzięcie termomodernizacyjne”.
I tu również musimy Państwa uspokoić. Z doświadczenia wiemy, że nasi klienci, którzy mieszkają w zabudowie bliźniaczej mają obawy przed skorzystaniem z tej ulgi. Termin „budynek mieszkalny jednorodzinny” w języku ustawodawcy, należy rozumieć zgodnie z art. 3 pkt 2a ustawy o prawie budowlanym.
Jest to budynek wolnostojący, albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszalnych albo jednego lokalu mieszkalnego, lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Jednym słowem – instalacje fotowoltaiczną posiadać można.
Przedsięwzięciem termomodernizacyjnym w świetle prawa jest także ulepszenie budynku, w wyniku którego następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej, czyli nadanie zmian częściowych lub całkowitych w zakresie oszczędności energii, zamiana źródeł energii na odnawialne określonej w przepisach prawa budowlanego lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.
W ramach ulgi można także odliczyć wydatki na nabycie i montaż instalacji fotowoltaicznej.
Zdarza się, że montaż na docelowym budynku nie jest możliwy, a klient (podatnik) decyduje się na montaż instalacji na innym obiekcie (np. garaż, wiata).
To również nie wyklucza możliwości rozliczenia wydatku poniesionego na zakup i montaż instalacji w ramach ulgi termomodernizacyjnej. Takie stanowisko przyjął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 11 grudnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.415.2019.1.KP.
Rok 2021 i przedsięwzięcia termomodernizacyjne.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, ulga przysługuje podatnikom podatku dochodowego opłacającym podatek według obowiązującej skali podatkowej.
Przypomnijmy, że ustawodawca wprowadził kilka zmian w progach podatkowych na 2021 rok. W roku 2020 próg podatkowy 18% został obniżony do 17% dla dochodów z pracy do wysokości 85 528 zł. Jedną z nowych zmian, jest też ZEROWA stawka PIT, dla podatników do 26 roku życia.
Należy też pamiętać, że ulga termomodernizacyjna przewiduje limit w stosowaniu. Właściciel budynku może maksymalnie odliczyć koszty na kwotę 53 tys. zł. W przypadku, gdy właścicielami domu są małżonkowie – mogą odliczyć 106 tys. Zł. Po 53 tys. zł każdy z nich.
Co w sytuacji, gdy kwota odliczenia przewyższa roczny dochód podatnika? Rozwiązaniem problemu jest pozostała część do odliczenia, którą można rozłożyć. Maksymalnie na okres nie dłuższy niż 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. Za datę poniesienia wydatku uważa się dzień sprzedaży określony na fakturze VAT. W przypadku braku informacji o dniu sprzedaży przyjmuje się, że dzień ten przypada na dzień, w którym wystawiono fakturę.
